در این دنیا هیچکس به من نگفت بمــــــــــــان ولی من ماندم؛

مانــــــــــدم و تکیه گاهی شدم برای خستگی دیگران.

حالا خیلی خسته ام؛

خیلی زیاد.

خسته با چشم هایی که دیگر اشک هم نمی ریزد

.

تنها می دانم؛

باید تا همیشه آغوشی باشم برای دیگران

 بی آنکه کسی مرا در آغوش بگیرد

.

همه چیز می گذرد:

فصل ها؛برف ها؛باران ها من اما همچنان ایستاده ام

چون پرنده ای که بال هایش شکسته است

.

دیگر چه فرقی می کند که بخواهم بروم یا بمانم؟